هدفمون در زندگی چیه؟ شاید اولین باری که این سوال در ذهن هر کسی شکل گرفته مال دوران کودکی و زمانیه که میرفته مدرسه. توی کتابای دینی و معارف هم چند بار به این سوال جواب دادن که هدف از زندگی رسیدن به سعادته. سعادت چیه؟ خلاصشو بگم یعنی خدا ازت راضی باشه. خدا کی ازمون راضی میشه؟ زمانی که بایدها و نبایدهایی که توی قرآن یا سایر منابع دین گفته رو رعایت کنی. به پدر و مادرت احترام بزاری، انفاق کنی، نماز بخونی، به مردم کمک کنی، به کسی ظلم نکنی، ریاکاری نکنی، دروغ نگی، تهمت نزنی، مال حروم نخوری و... پس کم کم با انجام این کارها سعی میکنه به هدف زندگی نزدیک بشه. اما این بچه همینطور که بزرگ میشه کم کم نیازهای غریزیش هم خودنمایی میکنه. میبینه همسایشون دوچرخه داره ولی اون نداره. فامیلشون هر روز لباسای قشنگ میپوشه ولی اون نمیتونه. دوس داره ماشین داشته باشه. دوس داره ازدواج کنه میبینه پول نداره. خانوادش مریض میشن میبینه پول لازم داره و... پول چیزیه که برای زنده موندن و زندگی کردن بهش نیاز داره. فکر و ذکرش میشه کسب درآمد بیشتر. بیشتر و بیشتر تا جایی که برای بدست آوردن پول دروغ میگه، دزدی ببخشید اختلاس میکنه، انصافو رعایت نمیکنه و... انفاق و کمک به نیازمندا رو که اصلا حرفشو نزن برای کمک به مردم هم که اصلا وقتشو نداره! خلاصه به جایی میرسه که هدف از زندگی رو که در دوران کودکی یاد گرفته بود فراموش میکنه...
بسم الله الرحمن الرحیم
من الان با چه اعتمادی میتونم قسم بخورم؟
اگه خودتون فکر می کنید سوال شخصیه یا چیزیه که نخوام جواب بدم خب نپرسید. سعی کنید تا میشه کسی رو تو موقعیت دروغ گفتن قرار ندید، چه برسه به قسم دروغ
هوووول برم داشت. اینجام که شکلک ترس و استرس نداره
آره خب ممکنه نخواید جواب بدید ولی شخصی نیست. و اگه نخواید جواب بدید بهتره اصلا نپرسم
چقدر خوبه آدم میتونه خودش به خودش مثبت بده
راستی زندگی متاهلی چطوره؟ چقدر از هدف زندگی دور، یا بهش نزدیکتون کرده؟
قبلش یه سوال میپرسم ازتون خواهش میکنم قسم بخورین که راستشو بهم میگین
به خاطر اینکه از اول بهمون هدف زندگی رو اشتباه گفتن. گفتن یه سری اهداف کوتاه مدت داریم یه سری اهداف بلند مدت یه سری اهداف خیلی بلند مدت. هدف خیلی خیلی بلند مدت همون رستگاری و رسیدن به سعادته ولی ما توی دنیا هم باید موفق باشیم، شغل خوب، جایگاه اجتماعی، تحصیلات،... . یعنی اول پارامترهای موفیت در زندگی دنیایی امروزی رو اندازه زندگی اخروی برامون بزرگ کردن، بعد هم اون سعادت تبدیل شد به یه شعار مخصوص امتحان دینی.
دیگه بهمون نگفتن خود خدا گفته «أَحَسِبَ النَّاسُ أَنْ یُتْرَکُوا أَنْ یَقُولُوا آمَنَّا وَهُمْ لَا یُفْتَنُونَ»(آیا مردم پنداشتند که تا گفتند ایمان آوردیم رها مى شوند و مورد آزمایش قرار نمى گیرند). «وَلَقَدْ فَتَنَّا الَّذِینَ مِنْ قَبْلِهِمْ فَلَیَعْلَمَنَّ اللَّهُ الَّذِینَ صَدَقُوا وَلَیَعْلَمَنَّ الْکَاذِبِینَ» (و به یقین کسانى را که پیش از اینان بودند آزمودیم تا خدا آنان را که راست گفته اند معلوم دارد و دروغگویان را [نیز] معلوم دارد). امتحان گرفتن اونم چه امتحان گرفتنی. یعنی حتی اگر شیطان هم به گمراهیمون قسم نمی خورد همین امتحان های الهی برای رفوزه شدنمون کافی بود.
آفرین حرف منم همینه. خب چرا موفقیت در زندگی امروزی رو برامون بزرگ کردن؟ چون فهمیدن موفقیت در زندگی دنیوی یعنی پول زیاد داشتن. تحصیلات خوب برای رسیدن به شغل خوب و در نتیجه پول خوب.
خب از اول هم قرار بوده تو این شرایط ظلم نکنیم، دزدی نکنیم، دروغ نگیم،...
پستتون نصفه است ما هم مجبوریم نصفه نقد کنیم. معلوم نیست دارید تحلیل می کنید، توجیه می کنید، موافقید، مخالفید، چی؟
میخواستم بگم هدفمونو گم میکنیم. یعنی شرایط زندگی های امروز طوری شده که پول و مقام شده هدف اکثریتمون
حالا برای همون دونفر دل به کار بده.
انگار ابتر مونده پستت.
سعیمو میکنم ولی قول نمیدم
چرا ادامه ندادی؟ انگار نصفه رها شده پستت
خودمم از آخرش راضی نبودم . چون دوتا بازدید کننده بیشتر ندارم خیلی دل به کار نمیدم